ALGUNA VEZ ESCRIBÍ EN GALLEGO. ESTE CUENTO EN VARIAS ENTREGAS ES UN EJEMPLO. 1ª ENTREGA
No camiño de Santiago: 8 de agosto de dois mil e tal
Querida
Maruxa:
Non che sei, a verdade é que non che sei qué me está
pasando. O certo é que teño unha extraña sensación fai tres días e quizá teño
medo de desaparacer como neboa da mañá
algún destes días que me quedan para rematar o camiño, e por si acaso vou
procurar que quede algo de min e que saibas o que aconteceu se non volto.
Partín, coma tu ben sabes, xa que me trouxeches ate o
inicio desta peregrinación, fai tres días desde O Cebreiro, bo lugar por certo.
¡Que frío facía!. Cando foi a hora de marchar, abrazámonos no que parecía
calquera aperta de calquera día, nos que eu saio da casa para estar fora unha
seman. Tu non te decataches, a costume sempre é mala para todo, e o noso está,
fai un ano, feito de costumes; pero eu desexei por uns instantes que nunca se
acabara esa aperta. Sentín como unha náusea se achegaba á miña gorxa. Non era
unha náusea exactamente, esto pódeche parecer moi forte. Era coma si todo o
tempo da nosa relación viñera aconchegarse nese abrazo. O certo é que faguía
tempo que non sentía algo tan forte por ti. Non desexaba separarme, e nese
instante arrepentinme de ter decidido faguer esta viaxe. Mas as promesas, aínda
que segredas, son promesas, e eu fixen unha e teño que cumplila.
Vin saír o automóvele por a estreita estrada, e comecei a
camiñar, vagarosamente, casi con preguiza, pensando no nó que penduraba da miña
garganta. Nese momento pensei que era a angustia por ter que camiñar só durante
6 ou 7 días, aínda por riba téndome esquecido dos Walk-man na casa, así que nin
levaba a compañía da miña música. Digo miña porque sei que eso nunca o
compartimos, temos gustos moi distintos en moitas cousas, mas na música son
irreconciliables.
Esa mañá foi levantando a brétema e comezou a saír o sol,
eu ía entreténdome con as formas das pedras e das árbores do camiño. Por diante
de min vía xente en grupos pequenos que se alonxaban e acercaban según o
momento. Por tras viña unha muller que formaba parte doutro grupo pero que
camiñaba mais rápido co resto.
Era novo para min, así que decidín concentrarme nos
sinais que indicaban que íamos por boa dirección e para non enfastiarme nin
pensar demasiado, tentaba entender a conversa dos que me adiantaban e non ian
moi lonxe e imaxinar as súas vidas e razóns para vir facer o camiño.
Estiven camiñando por tras duns portugueses durante unha
hora, tentando descifrar a sua conversa, xá sabes que me gusta moito o
portugués, pero como falan tan baixiño non conseguía imaxinar as súas vidas.
Tentei
apresurarme para alcanzalos e falar con eles, pero os portugueses son moi
reservados, así que despois de falar media hora sobre o bo que estaba o tempo,
a neboa da manhá, etc, etc, decidín poñer a disculpa de descansar e botei terra
de por medio. Nese momento decateime do que pesaba a mochila. A verdade e que
entre escoitar conversas alleas e tentar facer amizade, eran as doce da mañá e
o calor comezaba a facer suar as costas e os pés, o que non era moi
cómodo. Baixei a mochila das costas e
sentín un alivio moi agradable. Tamén tiña esquecido outra cousa: fumar; e eso
que non tiña que ver coa promesa a Santiago, pero a verdade é que nin me
lembrara deso ate agora. Saquei entón un dos meus pitos Bisonte, para homes
fortes, e respirei o seu fume, ou a súa merda,... pero merda que mata non
engorda ¿non si?
[...] CONTINUARÁ
No hay comentarios:
Publicar un comentario