Estaba saboreando este
pracer, o de fumar, e comencei a sentir mais fumo do normal, mirei o meu
arredor, por si había algunha fogueira cerca dalí, mais non conseguín ver nada.
Procurei non obsesionarme, pero nas últimas caladas en vez dun cigarro parecía
un charuto histérico a fumegar. Tireino o chan antes de remata-lo, cousa que
non me gustou nada, calqueino ben con o pé e volvín para o camiño. Aínda que
sen darlle importancia, non resistín o impulso de voltar a cabeza para
asegurarme de que o pito tiña as dimensións normais e quedaba medio aplastado
na terra.
Lembro que nese momento
pensei: “Esto eche unha merda, Maruxa, sen música e cons pitiños
escangallados”.
Non sei canto tempo pasou,
pero cheguei o albergue de Triacastela e busquei un bar para xantar algo. Só
cando entraba ao bar, mirei o reloxo, e eran as 5 da tarde. ¡Carallo, este
reloxo non funciona ben! Preguntei a hora ao camareiro e confirmoume que eran
as 5. Debín por cara de parvo porque o home con face de poucos amigos que
estaba na barra bebendo unha cervexa exclamou: ¡Arrédemo, un que se quedou
durmido nunha xesteira!
O certo é que tiña calculado
que chegaría ao albergue as 2 ou 3 da tarde, pero non lle din mais importancia.
Pedín un bocadillo e unha coca-cola light e comín mirando a televisión e
pensando en ti, con moita saudade. Calculei que a esas horas estarías na praia,
morrendo de suor para conseguir esa cor mourán tirando a xitano que tanto che
gusta. No bar había un ordenador conectado a internet, no que cobraban a un
euro por media hora, así que decidín, encanto terminaba o café e fumaba un
pito, escribirche un e-mail. Xa ves o e-mail que che escribín. Tres ringleiras
contadas para decirche que estaba ben, nin moi canso, nin moi desanimado.
Paguei, non sei canto, pero pareceume un pouco caro o bocadillo, a verdade.
Carimbei o carné de pelegrín e volvín para o albergue. ¡Carallo, a xente estaba
escangallada! Non había casi movemento, todos estaban deitados, e aínda que non
dormían tampouco falaban. Pensei que estaba rodeado de pelegrins que viñan
desde Francia ou así, porque non era normal que ás sete da tarde houbera tan
pouco movemento. Acomodei o saco para dormir, e saín a dar unha voltiña para
fumar o pitiño antes de decidir comer algo e deitarme. Xúroche, Maruxa, que non
bebín. Pero cando rematei o cigarro eran as 11 da noite, e fumegaba coma unha
fogueira o cabrón del.
Mira, non cho sei explicar,
pero non lle din importancia. Marchei ao bar, ceei unha cunca de
leite cun bolo e voltei para deitarme. A verdade, é que cando acabei de cear non acendín un
cigarro, porque me deu un pouco de medo.
Dormín 6 horas, e soñei
moito contigo, pero moito, moito. Como é costume, esperteime un pouco
empingorotado, tu xa me entendes; así que antes de erguerme, quedei na cama
pensando en ti e fumando un pito. ¡A fumeira que preparei! Percateime cando veu
un inglés deses típicos con pencas na cara e moi pelirroxo a decirme si se me
estaba a queimar o saco. Pero alí non ardía nada. Minto, estaba eu un pouco quente
dándolle voltas á túa imaxe na praia, tostadiña polo sol...
Mirei para o cigarro e saín
correndo para o baño a apagalo. “Outro xaruto histérico”, pensei. “Teño que
cambiar de marca de tabaco, porque estos están a saír moi malos”.
Maruxa, esto foi moi raro.
Cando me vestín e preparei a mochila para saír o camiño, o sol xa estaba a
quentar sen parar. Mirei o reloxo e eran as 12 e media da mañá. Comecei a
darlle voltas ao asunto, e pensei que se cadra, tíñame espertado mais tarde e
vira mal a hora e non eran as 6 coma pensaba, serían as 10.
O certo foi que tomei un
café no bar da noite pasada e empecei a camiñar con moita presa. A pesar da
calor, iba por baixo das árbores, así que podía camiñar ben. Ia a moi bo paso, e pensei que antes das 6 podería estar no
próximo albergue de Barbadelo. Non parei a comer porque comprei un bocadillo
antes de saír e levaba auga fría no termo, así que non foi necesario parar.
Descansei nun penedo do camiño, comín, e cando fun fumar o cigarriño de despois
no no encontrei. Á mañá tirara a caixa de Bisontes, tabaco para homes fortes,
porque todos fumegaban moito, e esquecérame de comprar outros. Resineime a non
fumar e voltei ao camiño. Esta vez si, calculara ben o tempo, ás 6 menos cuarto
estaba entrando no albergue. Ducheime, acomodei as cousas na cama e saín a
tomar algo nalgún bar de por alí: un cafetiño, un pito, esta vez marca LM, para
evitar a fumeira dos Bisontes, e a sentarse a ver a televisión e ler o xornal
un anaquiño ate a hora de cear.
Pasóuseme
voando, non acabara de ler os deportes cando o home do bar me dixo que si
quería cear tiña que ser xa porque o cociñeiro marchaba ás 11 da noite e xa
eran as 10,30 h. ¡Cómo pasa o tempo!. Ceei e marchei a durmir, porque era moi
tarde. Antes carimbei a tarxeta e fumei outro par de pitos.
A mañá seguinte: ¡Qué canso
estaba! Pareceume que dormira só 2 ou 3 horas, porque non podía co cu.
Arranxei a equipaxe e fun
tomar un cafetiño para comezar de novo. Eran as 6 da mañá e non había nada
aberto, así que camiñei coma 12 km. ate chegar ao primeiro bar. Alí, por fin o
meu café, un bolo, o zume, ... vamos, coma un marqués. E a voltar para o
camiño. Saín do bar cuns rapaces que levaban xa camiñados 36 Km. E saíran as 5
do albergue no que eu estivera facía 2 días, o de Triacastela. O curioso é que
non ian moi depresa, eu podía ir ao seu paso perfectamente. Con eles camiñei
dúas horas e despois eles decidiran adiantarse para buscar un bar para comer.
Eu que non dormira moi ben, estaba mais canso e pareime a descansar, a fumar un
pitiño e a ler un xornal que comprara no bar onde almorcei. ¡O demo, Maruxa!
Esto só pode ser cousa do demo... O primeiro dia do camiño fora o 5 de agosto,
eu durmira en dous albergues (Triacastela e Barbadelo), a noite do 5, a do 6,
pelo tanto agora era 7 ¿non si? Pois o xornal era do dia 8. ¡Deume un arrepío
que pensei que caía alí mesmo! Tentei facer memoria, e non me saían as contas.
Pechei o xornal, carguei a mochila e marchei coma un lóstrego sen querer pensar
en nada, pero sen deixar de tremer. Abafaba, case non podía respirar, porque ía
fumando sen parar e tentando camiñar moi rápido. Sentíame coma si un exército
de meigas me perseguira. Tiña medo ate de mirar para atrás.
Cheguei ao novo albergue, o
de Narón pero non xantei, non porque non tivera fame, é que eran as 9 da noite
e só ceei.
Esa noite non fumei porque
estaba afogado da fumeira do camiño. Senteime fora do albergue nunha pedra e
comecei a escribirche.
Quédanme tres días das
vacacións e perdín un día non sei onde, así que teño que camiñar mais depresa
estos outros tres días. Estou un pouco desorientado, pero unha promesa é unha
promesa, así que teño que conseguilo como sexa.
Estou morto, hoxe dormirei 6
horas, para tentar adiantar mañá un pouco de tempo. Como teño aquí selo e
buzón, botarei a carta o correo. Mañá escribireiche outra. Bicos, meu amor. Non
te queimes co sol, xa sabes que non é
bo.
Alexandre
FIN
No hay comentarios:
Publicar un comentario